• Strona główna
• Dokumenty
• Międzynarodowa Legitymacja Prasowa
• O nas
• Redakcja
• Zarząd Główny

Tajemnica nie jest świętością

Andrzej Maślankiewicz | 23 cze 2014  10:19 | komentarze 2

Fot: www.freeimages.com

Wejście prokuratorów – przy wsparciu ABW i policji – do redakcji tygodnika „Wprost” i przeprowadzenie nieudanej akcji przejęcia nośników z nagraniami podsłuchów, było nieprofesjonalne, bałaganiarskie i prowokacyjne. W tym kontekście skandaliczne medialnie zachowania sekundujących temu wydarzeniu reporterom i niektórych publicystów można uznać za wytłumaczone. Niczym natomiast nie można uzasadnić ignorancji prawnej dziennikarzy z redaktorem naczelnym „Wprost” na czele.

Nie mam zamiaru bronić ABW i policji, a tym bardziej prokuratorów. Ci ostatni przystąpili do akcji „przejęcia” nośników bez przygotowania i odpowiedniego uzasadnienia zamiarów. Nie jestem również zwolennikiem rządów premiera Tuska. Uważam, że popełnia szereg kardynalnych błędów, ustawiając społeczeństwo w niekomfortowej sytuacji totalnego zamieszania i codziennego zastanawiania się, czy rząd jeszcze rządzi. Ale to z kolei nie zwalnia mnie – jako dziennikarza – nieważne jakiej opcji, do myślenia kategoriami prawa i racji stanu.

Na tle nocnych wydarzeń w redakcji „Wprost” stwierdzić należy z całą stanowczością, że dziennikarz ma prawo nie ujawniać, a nawet ma obowiązek chronić swe źródła informacji. Nie wolno jednak redakcji ani dziennikarzowi posługiwać się źródłami informacji, które jak można domniemywać, oparte są na przestępstwie.

Podsłuch może być instalowany jedynie przez oficjalne organy ścigania, po uprzedniej  zgodzie sądu. Czy w przypadku podsłuchów, jakimi posłużyła się redakcja „Wprost”, mamy do czynienia z powyższą procedurą, tego nie wiemy, a przynajmniej nie jesteśmy pewni. Jeżeli podsłuchu dokonuje kontrwywiad, zachodzi wówczas inna okoliczność. Kontrwywiad po fakcie wykonania podsłuchu musi uzyskać urzędową autoryzację podjętych przez jego służby działań.

Świętym obowiązkiem dziennikarza jest sprawdzenie źródła informacji. Bez dopełnienia tego obowiązku nie może publikować otrzymanych materiałów w żadnej postaci, bowiem czyni to wbrew prawu (kodeks karny) i obowiązującym kodeksom dziennikarskim. Jeżeli dziennikarz nie wie o tych kanonach lub zapomina o nich, to publikując, na ten przykład podsłuchy pochodzące z nielegalnego źródła, może uczestniczyć w realizacji niecnych zamiarów osób, które mają na celu destabilizację państwa.

Warto więc wiedzieć, zanim się krzyknie hańba, że nieznane źródło informacji nie jest ochronione tajemnicą zawodową, dziennikarską. W takim przypadku tajemnica pochodzenia źródła informacji nie jest niestety świętością. I toczenie walki w jej obronie budzi zazwyczaj kontrowersje. Tak też się stało w przypadku publikacji „Wprost”.

„Zjednoczone” w ataku środowisko dziennikarskie, według Moniki Olejnik, pokrzykującej na premiera Tuska, występuje całością także przeciw premierowi. Myli się jednak niepanująca nad emocjami redaktorka „Kropki nad i”. Są dziennikarze , Jacek Żakowski, Stefan Bratkowski, Ewa Milewicz, którzy wyrażają odmienne oceny sytuacji.

Jakiekolwiek przejawy naruszania wolności słowa, czy to przez prokuraturę, służby specjalne lub z nadania sprawującej władzy, zasługują na ostry protest całego dziennikarskiego środowiska. Ale włączanie się w nurt rozgrzanej dyskusji na temat podsłuchów, epatowanie opinii publicznej treścią informacji pochodzących z niewiadomego, być może niesprawdzonego źródła, jest niczym innym jak legitymizowanie przestępstwa. Niektórzy dziennikarze o tym wiedzą. Znaczna część, ogarnięta emocjami zapomina. To nas, dziennikarzy, stawia w złym świetle.

Andrzej Maślankiewicz

Komentarze