• Strona główna
• Dokumenty
• Międzynarodowa Legitymacja Prasowa
• O nas
• Redakcja
• Zarząd Główny

Szamotuły i Kotowo 2014, warsztaty dziennikarskie

Dziennikarze RP | 25 gru 2013  19:29 | komentarze 2

Fot.: www.yadempowers.org

Narodziło się to z pokory. Pokory, szacunku i przyjaźni wobec osób, które kierują się w życiu prawdziwymi zasadami. Nie przedkładają własnej wygody ponad wyższe wartości. Gdzieś u samych podstaw przycupnęła skromnie wiara w człowieka, w to, że jego jedynym celem w życiu nie jest bycie królem puszczy. A pokora wzięła się także z przekonania, że „niepełnosprawność” to smutne słowo. Jeżeli chuligan czy pospolity bandzior bije kogoś za tzw. „wygląd” w oparciu o intuicję i arogancję, iż człowiek ten nie przekroczy norm społecznych i mu „nie podskoczy”, to kto tu jest pełnosprawny, a kto nie?

Przykłady można by mnożyć, nie w tym rzecz. Myśl o pracy w środowisku, o którym zaraz słów parę, poczęła się z rozmów i zastanowień, a głównie ze słuchania Tomasza Jerzego Pawłowskiego w mowie i w pieśni.

Pojęcie tego, co oznacza w swojej istocie muzyczno-poetycki projekt Pawłowskiego, ów „teatr” pisany z całym szacunkiem cudzysłowu dla ubóstwa mowy ludzkiej, zrozumienie i przetrawienie idei, to nie tylko kilkakrotne wysłuchanie płyty „Yasmine”, obecność na koncertach, to także poszukiwanie w głębi siebie wrażliwości i otwartości zarazem, czyli tego, co powinienem posiadać z definicji jako „pełnosprawny”. Ale gnoza nie wybiera według standardu powierzchowności, w nosie ma akademickie dyplomy. I tu właśnie utkwiła istota mojej pokory.

Dzięki rozmowom z Tomaszem Jerzym Pawłowskim powoli doszedłem do zrozumienia smutku i szkody, jaką społecznie świadczymy niepełnosprawnym. My ich po prostu zagłaskujemy. A jednocześnie gdzieś w głębi kołacze głęboka wdzięczność wobec Stwórcy: „Dzięki Ci Panie, że mnie to nie spotkało”. Czy sądzicie, że oni o tych naszych myślach nie wiedzą, że w nich nie czytają? Że nie widzą tego błysku w oku, tego spojrzenia litości, od którego bierze ich jasna cholera?

To dlatego odbędą się warsztaty dziennikarskie dla osób z niepełnosprawnościami – Szamotuły i Kotowo 2014. Zdecydowaliśmy się na poprowadzenie zajęć nie stricte dziennikarskich, lecz przede wszystkim komunikujących społecznie. Twierdzimy bowiem, że warsztaty potrzebne są obu stronom. Młodym ludziom z niepełnosprawnościami – prócz oczywistych zajęć z podstaw dziennikarstwa – pomogą rozwijać się emocjonalnie, budować asertywność, przekształcać ich społeczny dyskomfort w ciekawość świata i ludzi. Dla piętnastki młodzieży takie doświadczenie się przyda, wykładowcom i wolontariuszom pozwolą zaś spojrzeć z szacunkiem na samych siebie. Naszemu Stowarzyszeniu, SD RP, posłużyć może jako istotny bodziec do kroczenia po drodze, którą sobie – nie tylko w statucie – wytycza. To kolejny istotny etap zmierzający ku temu, abyśmy żyli pośród społeczeństwa, a nie przechodzili mimo niego.

W istocie rzeczy będą dwie piętnastki – pierwsza spędzi cztery dni w Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie w Szamotułach (początek marca 2014), kolejna grupa rozpocznie edukację w ostatnich dniach kwietnia w pałacu w Kotowie, czyli w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych w Grodzisku Wlkp. Zbudowały nam się wskazówki serdecznego zegara, szamotulska wskazuje na Szczecin, grodziska na Zieloną Górę. Lecz co tam wskazówki, ważni są nasi gospodarze: burmistrz Włodzimierz Kaczmarek z Szamotuł i starosta Mariusz Zgaiński z Grodziska Wlkp. A także ich współpracownicy: radni, urzędnicy, nauczyciele, uczniowie, studenci Uniwersytetów Trzeciego Wieku, lokalne podmioty gospodarcze, wymieniać można by jeszcze długo. A najważniejsze to, że można właśnie, że są chętni, ofiarni, chcą – każdy na swój sposób – pomóc.

I pomyśleć, że zaczęło się to na drugim końcu Polski, w cysterskim Jędrzejowie, kiedy to stojąc na scenie ramię w ramię z dwoma wspaniałymi ludźmi za nic mającymi własną niepełnosprawność: Tomaszem Jerzym Pawłowskim, poetą, pieśniarzem, aktorem i publicystą i Edmundem Kaczmarkiem, starostą jędrzejowskim od zawsze, zadałem sobie pytanie, co my, rzekomo sprawni – fizyczne i intelektualne pozory tak mylą – możemy, co musimy zrobić nie dla pomocy tzw. humanitarnej, lecz dla aktywności wspólnej, po obu stronach bariery, która tak naprawdę nie jest zewnętrzna, lecz tkwi hen, w głębokich pokładach świadomości. A potem były już rozmowy z liderem „Pawlowski Theatre”.

Mając sojuszników, wśród nich i Tomasza Jerzego Pawłowskiego, który zgodził wspomóc nas artystycznie i dydaktycznie, a także naszą nieocenioną red. Anię Król – Pełnomocnika WO SDRP do Spraw Niepełnosprawności, nie będziemy się już zatrzymywać, nabierzemy rozpędu. Jest program, są zadania, podzielone obowiązki. Liczymy także i na Was, Koleżanki i Koledzy, że podejmiecie to wyzwanie, równie ważne, co i piękne. A po co je podejmować? Także i po to, abyśmy mogli nie wbijać wzroku w ziemię, kiedy następnym razem Tomasz Jerzy Pawłowski powie nam, że niepełnosprawność to smutne słowo.

Tomasz Dymaczewski

Komentarze